Νοέμβριος του 2024.. Ψάχνοντας στ' αποκαΐδια. Όχι τόσο μακριά, όχι τόσο κοντά. Τί θα μας έχει μείνει από αυτήν την περιπέτεια;
Τί μπορούμε να κερδίσουμε; Αν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις τίποτα και να χάσεις.
Συνήθως, οι περίοδοι αστάθειας είναι ευκαιρίες για κοινωνική κινητικότητα ή τουλάχιστον για μια αναδιαπραγμάτευση των στόχων και των ορίων μας.
Τί μπορεί να μας κάνει λίγο πιο συνειδητοποιημένους;
Ίσως το να μη περιχαρακώνουμε τα όνειρα μας σε συρματοπλέγματα, να μην επιτρέπουμε τα άκρα μας να αναπτύσσονται σε καλούπια που πρόκειται να συντριβούν σε χίλια κομμάτια.
Να μην υπολογίζουμε σε σταθερές, οι οποίες θα μας οδηγούν πλέον σε λανθασμένα αποτελέσματα. Μήπως έχει αρχίζει ήδη η πυξίδα μας να δείχνει κι άλλα σημεία εκτός του Βορρά;
Είναι μια μικροαστή οικογένεια, που ζεί κάπου στην Ελλάδα.
Ο πατέρας επιθυμεί για τις δυο κόρες του τον διορισμό τους σε τομείς του ευρύτερου δημοσίου, απλά μέχρι να έρθει εκείνη η άγια στιγμή, αναγκάζεται να τις βλέπει να ψευτοδουλεύουν σε ταμεία σούπερ μάρκετ και εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Δεν του αρέσει, αλλά το ανέχεται μέχρι να κανονιστεί ο πολυπόθητος διορισμός.
Οι ίδιες οι κόρες του, έχοντας ήδη γνωρίσει την άσχημη πλευρά του ιδιωτικού τομέα, σιωπηλά αλλά ανυπόμονα υπομένουν τις άσχημες μέρες μέχρι να βάλουν χέρι κι αυτές στις παχιές αγελάδες του δημοσίου.
Όμως μια μέρα η τηλεόραση λέει κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν μέσα στο σπίτι και κάνει το κλασικό άσπρο σεμεδάκι να κιτρινίσει πάραυτα.
Ότι κάποιοι άρμεξαν την αγελάδα τόσο πολύ, τόσο άτσαλα και επίμονα, που της έμειναν μόνο τα κόκκαλα.
Και τα καημένα τα κορίτσια θα χρειαστεί να περιμένουν πολύ περισσότερο απ' ότι υπολόγιζαν, για να δουν μια άσπρη μέρα.
Αλίμονό μας........
Ο πωλητής στο μεγάλο πολυκατάστημα συνήθως έχει ένα πολύ συγκεκριμένο προφίλ.
Είναι ως προς τη σχέση του με τους πελάτες από αδιάφορος ως αγενής και σου δείχνει να καταλάβεις από την πρώτη στιγμή πως αυτό που κάνει δεν τον ικανοποιεί.
Μπορεί να δουλεύει πολλές ώρες, να είναι κακοπληρωμένος και χίλιες άλλες συμφορές του υπαλληλικού μικρόκοσμου να τον κυνηγούν, εγώ όμως (και με το εγώ εννοώ τον εαυτό μου ως πελάτη), δεν έχω την πολυτέλεια να τα επεξεργαστώ όλα αυτά.
Έχουμε συνηθίσει να στοχοποιούμε τον αργόσχολο δημόσιο υπάλληλο, μήπως όμως δεν έχουμε συνηθίσει να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, να κάνουμε την αυτοκριτική μας σχετικά με το τί προσφέρουμε και τί μας προσφέρεται;
Μας απασχολεί το απαράδεκτο καθεστώς του δημοσίου, θα έπρεπε όμως να περιμένουμε ένα κρατικό πρότυπο εργατικής συμπεριφοράς για να προσαρμοστούμε; Δε νομίζω.
Ίσως το κέρδος από αυτήν την ιστορία της κρατικοϋπαλληλικής κρίσης να είναι σπουδαίο.
Ίσως να μπορέσουμε να δώσουμε τη μάχη μας με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε, να κρινόμαστε και να κρίνουμε, να συμμετέχουμε στην διαμόρφωση μιας νέας νοοτροπίας ,με σεβασμό στα εργατικά δικαιώματα, στον ιδρώτα του κόσμου, αλλά και ανάληψη της ευθύνης από τον καθένα προσωπικά.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δώ μίζερες φάτσες να ασχολούνται με την παροχή υπηρεσιών, δε θα μπορέσω να μη σκεφτώ πως το μέλλον που φαντάστηκαν, ήταν αυτό μιας κοινωνίας, όπου ο περισσότερο τεμπέλης είναι κρατικός λειτουργός και ο λιγότερο τεμπέλης είναι απογοητευμένος που δεν είναι κρατικός λειτουργός.
Νοέμβριος 2024...
Με τα πολλά, με τα λίγα, ίσως θα καταφέρουμε να κάνουμε την κοινωνία μας πιο ανθρωποκεντρική. Ίσως το μέλλον μας είναι ένα κρεμασμένο cd σε μια νεοελληνική ταράτσα. Και περιμένει να πέσει πάνω του μια ακτίδα φωτός για να κρατήσει μακριά όχι τα περιστέρια, αλλά τα όρνεα του μυαλού μας.
Ψάχνοντας στ' αποκαΐδια
Τί μπορούμε να κερδίσουμε; Αν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις τίποτα και να χάσεις.
Συνήθως, οι περίοδοι αστάθειας είναι ευκαιρίες για κοινωνική κινητικότητα ή τουλάχιστον για μια αναδιαπραγμάτευση των στόχων και των ορίων μας.
Τί μπορεί να μας κάνει λίγο πιο συνειδητοποιημένους;
Ίσως το να μη περιχαρακώνουμε τα όνειρα μας σε συρματοπλέγματα, να μην επιτρέπουμε τα άκρα μας να αναπτύσσονται σε καλούπια που πρόκειται να συντριβούν σε χίλια κομμάτια.
Να μην υπολογίζουμε σε σταθερές, οι οποίες θα μας οδηγούν πλέον σε λανθασμένα αποτελέσματα. Μήπως έχει αρχίζει ήδη η πυξίδα μας να δείχνει κι άλλα σημεία εκτός του Βορρά;
Είναι μια μικροαστή οικογένεια, που ζεί κάπου στην Ελλάδα.
Ο πατέρας επιθυμεί για τις δυο κόρες του τον διορισμό τους σε τομείς του ευρύτερου δημοσίου, απλά μέχρι να έρθει εκείνη η άγια στιγμή, αναγκάζεται να τις βλέπει να ψευτοδουλεύουν σε ταμεία σούπερ μάρκετ και εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Δεν του αρέσει, αλλά το ανέχεται μέχρι να κανονιστεί ο πολυπόθητος διορισμός.
Οι ίδιες οι κόρες του, έχοντας ήδη γνωρίσει την άσχημη πλευρά του ιδιωτικού τομέα, σιωπηλά αλλά ανυπόμονα υπομένουν τις άσχημες μέρες μέχρι να βάλουν χέρι κι αυτές στις παχιές αγελάδες του δημοσίου.
Όμως μια μέρα η τηλεόραση λέει κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν μέσα στο σπίτι και κάνει το κλασικό άσπρο σεμεδάκι να κιτρινίσει πάραυτα.
Ότι κάποιοι άρμεξαν την αγελάδα τόσο πολύ, τόσο άτσαλα και επίμονα, που της έμειναν μόνο τα κόκκαλα.
Και τα καημένα τα κορίτσια θα χρειαστεί να περιμένουν πολύ περισσότερο απ' ότι υπολόγιζαν, για να δουν μια άσπρη μέρα.
Αλίμονό μας........
Ο πωλητής στο μεγάλο πολυκατάστημα συνήθως έχει ένα πολύ συγκεκριμένο προφίλ.
Είναι ως προς τη σχέση του με τους πελάτες από αδιάφορος ως αγενής και σου δείχνει να καταλάβεις από την πρώτη στιγμή πως αυτό που κάνει δεν τον ικανοποιεί.
Μπορεί να δουλεύει πολλές ώρες, να είναι κακοπληρωμένος και χίλιες άλλες συμφορές του υπαλληλικού μικρόκοσμου να τον κυνηγούν, εγώ όμως (και με το εγώ εννοώ τον εαυτό μου ως πελάτη), δεν έχω την πολυτέλεια να τα επεξεργαστώ όλα αυτά.
Έχουμε συνηθίσει να στοχοποιούμε τον αργόσχολο δημόσιο υπάλληλο, μήπως όμως δεν έχουμε συνηθίσει να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, να κάνουμε την αυτοκριτική μας σχετικά με το τί προσφέρουμε και τί μας προσφέρεται;
Μας απασχολεί το απαράδεκτο καθεστώς του δημοσίου, θα έπρεπε όμως να περιμένουμε ένα κρατικό πρότυπο εργατικής συμπεριφοράς για να προσαρμοστούμε; Δε νομίζω.
Ίσως το κέρδος από αυτήν την ιστορία της κρατικοϋπαλληλικής κρίσης να είναι σπουδαίο.
Ίσως να μπορέσουμε να δώσουμε τη μάχη μας με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε, να κρινόμαστε και να κρίνουμε, να συμμετέχουμε στην διαμόρφωση μιας νέας νοοτροπίας ,με σεβασμό στα εργατικά δικαιώματα, στον ιδρώτα του κόσμου, αλλά και ανάληψη της ευθύνης από τον καθένα προσωπικά.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δώ μίζερες φάτσες να ασχολούνται με την παροχή υπηρεσιών, δε θα μπορέσω να μη σκεφτώ πως το μέλλον που φαντάστηκαν, ήταν αυτό μιας κοινωνίας, όπου ο περισσότερο τεμπέλης είναι κρατικός λειτουργός και ο λιγότερο τεμπέλης είναι απογοητευμένος που δεν είναι κρατικός λειτουργός.
Νοέμβριος 2024...
Με τα πολλά, με τα λίγα, ίσως θα καταφέρουμε να κάνουμε την κοινωνία μας πιο ανθρωποκεντρική. Ίσως το μέλλον μας είναι ένα κρεμασμένο cd σε μια νεοελληνική ταράτσα. Και περιμένει να πέσει πάνω του μια ακτίδα φωτός για να κρατήσει μακριά όχι τα περιστέρια, αλλά τα όρνεα του μυαλού μας.
Ψάχνοντας στ' αποκαΐδια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου